Ik kan het me nog zo goed herinneren... Toen ik nog werkte als docent Nederlands had ik eens een mentorleerling en zij wist precies wat ze wilde worden, maar... haar vader was het er niet mee eens en hij ging simpelweg niet akkoord met haar keus. Tranen met tuiten huilde ze toen ze bij me op gesprek kwam! Ik zei haar dat we samen maar eens met haar vader moesten gaan praten.
Een paar dagen later was het zover en zowel vader als moeder en de leerling zaten bij mij aan tafel. De vader ging helemaal los op het feit dat er niks te verdienen viel in de sector waar zijn dochter voor koos, 'domste keus die je ooit kunt maken' en ga zo maar door. Ik liet de vader uitrazen en vroeg hem toen het volgende: 'En wat nou als uw dochter van dat werk heel erg gelukkig wordt?' Toen was het zijn beurt om tranen met tuiten te huilen. Nou ja, in ieder geval was hij heel lang stil en pinkte hij een stuk of twee, drie tranen weg... ;) Het gevolg was dat vader omsloeg als een blad aan een boom, ze elkaar een knuffel gaven en met een goed gevoel de deur uit konden stappen.
Want zo is het toch? Zolang wij zelf een keus hebben, kunnen we toch maar het beste datgene doen wat ons plezier geeft? Zijn er keuzes die jij onlangs gemaakt hebt waar je niet (langer) blij van wordt?
Reactie plaatsen
Reacties